Feridun Yasam akip giden bir yolculuk.

Yasam akip giden ögütülen bir sey degildi senin için Bir tür “nimet”ti Her âni yönü zamani nesnesi mekâni dili duygusuyla besleyen ve beslenendi Buna katilarak yasamayi dilevini kurarak ögrenmistin İnsana gitmek bütün kapilarini açandi Ve büyük yasamak denileni de ögretendi İnsana gitmeyen insani anlamaz yeryüzünün dilini ögrenemez Nasil ki bir anadili var insanin bir de yasamakanlamak ve insana gitmek dili vardir Kendini hep bu soy yasamalarin bahçivani gibi gördün Gittigin insani da bir bahçe gibi bildin aslinda Orada ortak bir çocukluk agaci dikerek onu birlikte asilayarak büyütmek sonra baska baskalarini filizlendirmek… Bu baslangiçta kolay gibi görünse de zordu Pitrakli bir yoldu zor geçilen patikaydi Gitmek varmak için çaba emek gerektirirdi Göze almak gerekirdi